Twój koszyk jest pusty

Dwór w Głogowcu

Informacje ogólne

Lokalizacja: województwo łódzkie, powiat kutnowski, gmina Kutno

Rodzaj obiektu:
Dwór
Zastosowanie:
Przedsiębiorstwo Rolnicze "Głogus", mieszkanie
Stan zachowania:
Niszczejący
Zespół:
dworsko-parkowy
Skład zespołu:
dwór, park
Numer rejestru zabytków:
574
Data wpisu:
8 Wrz, 1987

Posiadasz więcej informacji
o obiekcie? Skontaktuj się z nami!

Zapoznaj się z historią dworu w Głogowcu

Przeczytaj więcej informacji o dworze w Głogowcu. Poznaj jego historię. Miłego czytania!

Właściciele i majątek

Głogowiec jest gniazdem rodowym Głogowskich herbu Grzymała. Jan Głogowski jeszcze w XIV wieku ufundował w Głogowcu pierwszy drewniany kościół pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Wojciecha. 

Podanie niesie, że Jan z Głogowca herbu Grzymała, pobożny i cnotliwy katolik, wojnę toczył z bratem swoim, zamieszkałym w sąsiednim Raczyborowie, gdyż tenże przeszedł był na wiarę luterańską. Jan z Głogowca pragnąc zmazać skazę na klejnocie rodzinnym przez odszczepieństwo brata z zamku swojego dziedzicznego kościół erygował.

Głosie Kutnowskim z 1925 roku znajduje się bardziej rozbudowany opis tych wydarzeń, który jest przedrukiem z publikacji z 1845 roku:

Pozostała z ustnych podań miejscowych wiadomość, iż w czasie, w którym Jan Głogowski, rozpoczął budowę kościoła w Głogowcu, także brat jego, dziś imieniu pamiętny, arianin, stawiał we wsi swojej dziedzicznej Raciborowie przeciwległej Głogowca, zbor ariański, a jak inni mieć chcą zamek, a usiłując jeden drugiego w ukończeniu rozpoczętych budowli przez zawiść wyprzedzić, postanowili pracującym przy nich przeszkadzać robotnikom, strzelaniem do nich, i gdy razu pewnego stał na wznoszonych przez siebie murach ów arianin, ugodzony ze szmigownicy kulą od ludzi stawiających kościół, utracił życie i budowla przez niego ukończona nie była, a on sam na pobliskiej łące pochowany został.

Jan z małżeństwa z Wichną miał czterech synów – Janusza, Pawła, Piotra i Mikołaja. Po śmierci Jana Wichna wraz z synami ponowiła w 1433 roku uposażenie kościoła. Mikołaj Głogowski miał syna Jana, studenta Uniwersytetu Krakowskiego w 1486 roku. W 1504 roku był on chorążym gostynińskim, a w 1509 roku sędziom ziemskim. Żoną Jana była Małgorzata Plecka, z którą miał syna Pawła.

Jan zmarł w 1523 roku. Paweł Głogowski był archidiakonem poznańskim, sekretarzem królewskim w 1553 roku, a następnie dziekanem płockim. W 1560 wybudował w Głogowcu kościół murowany w miejsce kościoła drewnianego ufundowanego przez pradziada Jana. Swojemu ojcu, Janowi Głogowskiemu wystawił w 1563 roku w prezbiterium nagrobek dłuta mistrza Jana z Pizy. Przedstawia on leżącego rycerza oraz napis:

Jan z Głogowca, sędzia tej ziemi, mąż łagodnych obyczajów, gorliwy w zachowaniu prawości, miłośnik pokoju, poświęcający całe życie na zgody między przyjaciółmi. Umarł w 1527, którego syn Paweł, archidiakon płocki, szanując miłość względem siebie ojcowską, ten nagrobek położył, prosząc o wieczny odpoczynek dla najukochańszego ojca w ojczyźnie błogosławionych. 1565.

Paweł zmarł w 1570 roku. W 1580 roku w Bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Płocku, w Kaplicy Królewskiej w północnej nawie bocznej, wzniesiono dla Pawła Głogowskiego epitafium w stylu późnorenesansowym, przez co kaplicę tę nazywano dawniej głogowianą.

W 1579 roku właścicielami Głogowca byli Augustyn i Hieronim Głogowscy.

Z kościołem w Głogowcu również wiąże się legenda:

W wielkim ołtarzu, znajduje się obraz Najśw. Bogarodzicy, jeszcze przez Głogowskich do tej świątyni ofiarowany. Legenda mówi, że jeden z Głogowskich otrzymał go w darze w Moskwie od cara, poselstwo sprawując od króla polskiego – inna znów, że go od cesarza greckiego dostał, co jednak nie zdaje się być prawdą, obraz albowiem jest wyraźną kopią częstochowskiego obrazu; ozdobiony złocistą suknią artystycznie ze srebrnej blachy wykutą i takiemiż koronami. W aktach kościelnych niema żadnej wzmianki o tym obrazie ani o łaskach przednim doznanych, jednak lud miejscowy i okoliczny żywi do niego gorące nabożeństwo. Niech tylko kto w rodzinie ciężko zachowuje, wnet proszą o mszę św. przed obrazem Najśw. Panny i często słychać, że ten i ów nadspodziewanie zdrowie odzyskał. 

W II połowie XVIII wieku Głogowiec należał do Wieszczyckich herbu Grzymała. Jacek Wieszczycki urodził się około 1730 roku. 21 stycznia 1759 roku w Kamienicy w obecnym województwie mazowieckim wziął ślub z Małgorzatą Mikulską. W 1761 roku urodziła im się córka Brygida Konstancja. Jacek powtórnie się ożenił i z drugiego małżeństwa miał dwoje dzieci – Mariannę i Ludwika. Majątek w Głogowcu po ojcu odziedziczył Ludwik. Około 1800 roku wziął on ślub z Brygidą Zabokrzycką herbu Sulima, urodzoną w 1773 roku córką Hilarego Zabokrzyckiego i Julianny Kamińskiej. Małżeństwo miało czworo dzieci – Barbarę (ur. w 1801 roku), Rudolfa Józefa, Ludwika (ur. w 1810 roku) i Ludwikę Teklę (ur. w 1810 roku). Ludwik w testamencie z dnia 30 marca 1798 roku Głogowiec przekazał małoletnim synom, Rudolfowi Józefowi i Ludwikowi. Opiekę nad nimi i administrację majątkiem powierzył żonie, której zapisał dożywocie na połowie majątku. Po śmierci Ludwika, Brygida wyszła ponownie za mąż za Antoniego Ostrowskiego herbu Grzymała, sędziego apelacyjnego Królestwa Polskiego i zamieszkała w Warszawie, gdzie zmarła 9 lutego 1845 roku. Majątek w Głogowcu przejął Rudolf Józef Wieszczycki.

Był on działaczem samorządowym i posłem na sejm Królestwa Polskiego w 1824 roku. Brał czynny udział w powstaniu listopadowym. W rejonie Płocka i Włocławka oddziały pospolitego ruszenia broniły przeprawy na Wiśle. Wieszczycki został ich dowódcą z województwa mazowieckiego. Oddziały w sile około 8 tysięcy ludzi skoncentrowały się niedaleko wsi Kowal pod Włocławkiem, co wiadomo z relacji gen. Józefa Bonawentury Załuskiego, szefa wywiadu Wojska Polskiego, który odwiedził to miejsce:

zastał liczny i ochoczy lud pod dowództwem płk. Wieszczyckiego, (…) gdzie obozowało dowódców powiatowych — 5, dowódców powiatowych — 1, dowódców parafialnych w stopniu kapitana — 29, w stopniu podporucznika — 19, bez stopni — 22, setników — 62. Oficerów odkomenderowanych z wojska czynnego: podpułkownik — 1, kapitanów — 9, poruczników — 2, podporuczników — 2. Przysłanych z obwodu konińskiego: kapitanów — 3, obywateli bez stopni — 5. Szeregowych w tym zgrupowani było 5.600 ludzi

Podczas powstania listopadowego jako poseł sejmu powstańczego podpisał ustawę o detronizacji cara jako króla Kongresówki i dlatego po przegranym polskim zrywie narodowym jego majątek został skonfiskowany, a ona sam musiał udać się na emigrację – wyjechał do Francji. Również tam prowadził działania, mające na celu zwrócenie uwagi na sprawy polskie. Rudolf popełnił samobójstwo 6 sierpnia 1839 roku w lesie przyległym do Lauterbach, niedaleko Wissenburga.

W 1829 roku majątek w Głogowcu należał już do Bonawentury Zabokrzyckiego, naddzierżawcy ekonomii Brwilno. Ożenił się on z Ewą Zabokrzycką z Kożuchowskich, wdową po swoim zmarłym w 1820 roku bracie (?) Teodorze. Ewa miała z Teodorem dwoje dzieci – Teresę (ur. w 1808 roku) i syna Aleksego Ignacego Bonawenturę (ur. w 1810 roku). W 1829 roku Bonawentura odnowił w głogowieckim kościele ołtarz wielki i wystawił nowy organ o ośmiu głosach.

23 grudnia 1837 roku w Głogowcu w wieku 52 lat po 3 dniowej słabości zmarła Ewa. Bonawentura sprzedał głogowiecki majątek swojej bratanicy (?), Teresie. W 1823 roku wzięła ona w Sobocie ślub z Feliksem Janem Nepomucenem Skarzyńskim, synem Jerzego Skarzyńskiego i Bibianny Lanckorońskiej herbu Zadora. Małżeństwo doczekało się siedmiorga dzieci – Julii, Aleksandra (ur. w 1824 roku), Zofii (ur. w 1826 roku), Teodora (ur. w 1828 roku), Feliksa (ur. w 1830 roku), Włodzimierza (ur. w 1830 roku) i Balbiny (ur. w 1832 roku). Bonawentura sprzedając bratanicy majątek zastrzegł sobie, że ma mu ona zapewnić dożywocie:

Dwór cały na pomieszkanie, ogrodowin i włoszczyzny co będzie potrzeba na lato i zimę. Opał… ze zwiezieniem narąbaniem na kominki. Sklep murowany cały. Zboża wszelkiego gatunku… ile będzie potrzeba. Krów dziesięć. Stajnia jedna i wozownia jedna. Dla koni co dzień owsa po garncy 16, a kiedy oba do bryki szły w miarę potrzeby. Siana dla koni rocznie wozów 20, latem koniczyny morgę. Kuchnia z folwarkiem cały budynek na dole. Dziadom ordynarie do śmierci mojej. Dla kucharza, strzelca i furmana pomieszkanie, ziemi i bydła, jak dotąd. Kartofli morgi 2. Kapusty kilka zagonów…

Niestety Teresa nie wywiązała się z umowy, co skończyło się procesem. Bonawentura zmarł 7 grudnia 1838 roku. W swoim testamencie pomiędzy swoich sukcesorów rozdysponował 90 000 zł – m.in. bratu Szczepanowi Zabokrzyckiemu zapisał 24 000 zł, bratu Wojciechowi Zabokrzyckiemu 15 000 zł, Aleksemu Zabokrzyckiemu również 15 000 zł, Brygidzie Ostrowskiej 10 000 zł, Juliannie z Zabokrzyckich Kożuchowskiej 10 000 zł.

Teresa jako właścicielka Głogowca wdawała się z sąsiadami w liczne konflikty o granice. Procesowała się również z głogowiecką parafią

prawa własności pewnej części lasu Gajowisko zwanego, tudzież o prawa wolnego wrębu we wszystkich borach i lasach jak niemniej o prawo wolnego pastwiska na gruntach i borach dóbr tych.

23 lutego 1844 roku Rada Administracyjna Królestwa Polskiego postanowiła dobra Klonowiec Stary i Głogowiec znajdujące się w guberni mazowieckiej, powiecie i okręgu gostynińskim oddzielić od tego okręgu i wcielić do okręgu orłowskiego tej samej guberni.

Postanowienie takowe, oznaczające nadal dla pomienionych dóbr prawną właściwość Sądu (forum), Kominissya Rządowa Spra- wiedliwości podaje niniejszém do powszechnej widoiności.

Około 1850 roku Głogowiec kupił Eugeniusz Jan Łempicki herbu Junosza. Urodził się około 1800 roku jako syn Wojciecha Łempickiego, komornika granicznego i Joanny Kuczkowskiej herbu Wąż. Był sędzią pokoju powiatu orłowskiego. 21 maja 1851 roku wziął ślub w warszawskiej parafii św. Krzyża z Celestyną Apolonią Lewińską herbu Brochwicz, córką Ksawerego Franciszka Lewińskiego, prezesa trybunału cywilnego bydgoskiego, senatora kasztelana Królestwa Polskiego  i Wincentyny Nepomuceny Bielickiej herbu Pobóg. Urodziła im się córka Filomena.

Celestyna Łempicka nie cieszyła się zbyt dobrą reputacją:

Była to dama burzliwego temperamentu. Uwiódłszy miejscowego proboszcza ulotniła się z nim do Małopolski i miała z nim liczne potomstwo. Lecz grzech ten nie przyniósł im szczęścia. Po pięćdziesięciu latach wróciła w Kutnowskie, straciwszy z biegiem czasu amanta, wszystkie dzieci i cały znaczny osobisty majątek. W 1910 zmarła w Woli Raczyborowskiej. Pogrzeb do Głogowca odbył się w niebywałą zawieję śnieżną, połączoną z szalonym wichrem, tak jakby przyroda chciała w tym ostatnim momencie zobrazować życie równie burzliwe i szalone.

Filomena w 1870 roku wzięła w Głogowcu ślub z Michałem Wyssogotą-Zakrzewskim herbu Wyskota, synem Antoniego Wyssogoty-Zakrzewskiego i Marcelli Marianny Marcjanny Wierzchleyskiej herbu Berszten. 

Eugeniusz majątek utrzymywał w dobrym stanie, ugodowo rozwiązał spory graniczne wcześniejszych właścicieli.

W maju 1870 roku Dyrekcja Szczegółowa Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie zawiadomiła członków, że na kilkanaście majątków zażądane zostały pożyczki Towarzystwa Kredytowego obciążyć mające pierwszą onych hypotekę, do wysokości sum poniżej zamieszczonych – obciążenie dla majątku w Głogowcu wynosiło 19.800 rs.

W 1880 roku majątek w Głogowcu zajmował 1226 mórg powierzchni, z czego ogrody warzywne zajmowały – 3 morgi i 104 pręty, ziemia orna – 802 morgi, łąki – 59 mórg, lasy – 315 mórg, wody – 2,2 morgi, piaski – 3 morgi, granice, rowy i drogi – 29 mórg, a budynki – 6 mórg. Eugeniusz zmarł 26 kwietnia 1880 roku w Warszawie.

Nie wiadomo kto przejął majątek bezpośrednio po śmierci Łempickiego. W Kurjerze Warszawskim z 1898 roku pojawiło się ogłoszenie o sprzedaży ogiera

czystej krwi „Traken”, z rodowodem, urodzony w 1882 r., nie drogi, do sprzedania w majątku Głogowiec. 5 wiorst od stacji kolei Warsz-Wied, Kutno.

Od 1903 roku właścicielem Głogowca był Ignacy Szebeko. Urodził się on 2 listopada 1859 roku w majątku Wierbłuszka w guberni chersońskiej. Był synem Adalberta Edwarda Szebeko i Leontyny Marii Trypplin. 27 stycznia 1887 roku w warszawskiej parafii Wszystkich Świętych wziął ślub z Felicją Rotwand, córką Leona Rotwanda i Marii Anny Wawelberg. Urodziło im się czworo dzieci – Witold (ur. w 1889 roku), Jadwiga (ur. w 1890 roku), Zdzisław Felicjan (ur. w 1892 roku) i Wacław (ur. w 1895 roku). Ukończył prawo i nauki polityczne na uniwersytecie w Petersburgu. Po studiach prowadził kancelarię adwokacką w Warszawie. 15 października 1908 roku, w prawyborach do Rady Państwa w guberni warszawskiej został wybrany z listy Polskiego Stronnictwa Polityki Realnej. W grudniu 1908 roku wyjechał do Petersburga jako przedstawiciel centralnego Towarzystwa Rolniczego na posiedzenie specjalnej komisji do spraw cukiernictwa, wyznaczonej przez Ministerstwo Skarbu. Był członkiem utworzonej w 1909 roku Delegacji Obywatelskiej przy Towarzystwie Popierania Pracy Społecznej. W głosowaniu kartkowym na sześciu posłów z Królestwa Polskiego do Rady Państwa w dniu 5 października 1909 roku otrzymał 29 głosów. W latach 1909-1917 był członkiem Rady Państwa Imperium Rosyjskiego

Podczas I wojny światowej wchodził w 1915 roku w skład komisji, która miała wcielić w życie manifest wielkiego księcia Mikołaja Mikołajewicza z 14 sierpnia 1914 roku do Polaków. W lipcu 1917 roku został członkiem Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego w Moskwie. Po przewrocie bolszewickim wyjechał na Zachód. W 1918 roku został członkiem Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę był od 8 marca do 1 października 1920 pierwszym chargé d’affaires II Rzeczypospolitej w Berlinie. Został wybrany do Sejmu I kadencji (1922–1927) z listy państwowej Związku Ludowo-Narodowego.

Ignacy Szebeko jako właściciel Głogowca przyczynił się do rozwoju majątku, jak i życia społeczno-politycznego. Z jego inicjatywy, zaraz po odzyskaniu przez Polskę niepodległości mieszkańcy wsi czynnie uczestniczyli w akcji przedwyborczej w 1919 roku. Zorganizowano Koło Związku Ludowo-Narodowego, które zainicjowało życie polityczne w powiecie kutnowskim. Rezolucje, które uchwalono na wiecach związkowych wyrażały poparcie dla plebiscytu na Śląsku i dążenie do przyłączenia Galicji Wschodniej do Polski. Mieszkańcy Głogowca brali czynny udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. Jednym z ochotników był syn administratora majątku Zbigniew Niekrasz. Dzięki Ignacemu Szebeko utworzono kółka rolniczego, a udział okolicznych chłopów w zebraniach spowodował szybki wzrost kultury agrarnej wśród mieszkańców wsi. Na spotkania jako prelegentów zapraszano pracowników Stacji Doświadczalnej Rolniczej, Syndykatu Rolniczego i instruktorów z Okręgowego Towarzystwa Rolniczego. We wsi działały również Koło Polskiej Macierzy Szkolnej i biblioteka, które zorganizowano we współpracy z miejscowym proboszczem ks. Lewickim. W czerwcu 1908 roku Szebeko przekazał 100 rubli na nagrody w pokazie bydła włościańskiego w Kutnie, organizowany przez Okręgowe Towarzystwo Rolnicze. W 1926 i 1930 roku majątek w Głogowcu liczył 613 hektarów. Ignacy Szebeko zmarł 25 maja 1937 roku w Warszawie. Został pochowany na Powązkach.

Między 9 a 12 września 1939 roku we dworze stacjonował generał dywizji Tadeusz Kutrzeba ze sztabem armii „Pomorze”, który dowodził stąd polskimi wojskami w bitwie nad Bzurą.

W 1946 roku majątek w Głogowcu został upaństwowiony i pozostawiony jako gospodarstwo wzorcowe. Właścicielem parku była Stacja Hodowli Roślin Ogrodniczych Gołębiew filia w Głogowcu, użytkownikiem pracownicy SHRO. Od lat 90-tych właścicielem jest AWRSP OT w Łodzi, użytkownikiem zaś Przedsiębiorstwo Rolnicze "Głogus". W części budynku znajduje się jego biuro, część jest zamieszkała.

Zespół architektoniczno-parkowy

Obecny dwór w Głogowcu wybudowano prawdopodobnie w latach 1881-1900. Posiada on cechy podmiejskiej willi letniskowej. Składa się z drewnianej, piętrowej części środkowej, zwieńczonej trójkątnym szczytem oraz parterowych murowanych skrzydeł bocznych. Przed głównym wejściem dworu znajduje się drewniany ganek z zadaszonym balkonem, zaś od strony ogrodu taras. Elewację budynku zdobi oryginalna drewniana dekoracja w formie opasek o ornamentach roślinnych. We wnętrzu dworu do dnia dzisiejszego zachowała się drewniana klatka schodowa oraz sztukateria w jednym z pokoi. Przed dworem znajduje się owalny podjazd obsadzony jesionami i lipami.

Park dworski w stylu krajobrazowo-naturalistycznym został założony w końcu XIX wieku. Zajmuje 3,15 ha, z czego 1,1 ha to wody. Znajduje się w nim bardzo ciekawy drzewostan z dużą ilością okazałych topól białych, iglicznią trójcierniową, jesionem wyniosłym, orzechem europejskim, topolą późną i wiązami. Spośród wszystkich drzew na uwagę najbardziej zasługuje jednak 600-letni platan klonolistny – najcenniejszy spośród egzotycznych drzew w powiecie kutnowskim. Jest to najstarsze drzewo tego gatunku w Europie. Według dokumentacji Starostwa Powiatowego w Kutnie z 1999 roku wysokość drzewa wynosi 25 metrów, obwód pnia na wysokości 130 cm wynosi 890 cm. Orzeczenia o ustanowieniu drzewa pomnikiem przyrody wydał Wicewojewoda Płocki 4 marca 1982 roku. Pierwotny układ parku jest mało czytelny ze względu na zatarte dawne osie widokowe i znaczny stopień zaniedbania – park zarósł odroślami i samosiewkami.

Źródła wiedzy
  • Archiwum Państwowe w Płocku Oddział w Kutnie: Księga hipoteczna Dóbr Ziemskich Głogowiec nr rep. 133; 1820-1946.
  • Archiwum Państwowe w Płocku Oddział w Kutnie: Zbiór dokumentów do księgi hipotecznej Dóbr Ziemskich Głogowiec nr rep. 133; 1821-1946.
  • Boniecki, Herbarz polski, Tom 6, Warszawa 1903.
  • Całoroczne trudy Komitetu Narodowego Polskiego na dniu 8 grudnia 1831 r. we Francii zawiązanego, Paryż 1831-1833.
  • Dziennik Powszechny 1835.
  • Dziennik Warszawski 1870.
  • Gazeta Poranna 1837.
  • Gazeta Rządowa Królestwa Polskiego 1844.
  • Gazeta Warszawska 1838.
  • Gazeta Wielkiego Xięstwa Poznańskiego 1831.
  • Głos Kutnowski 1925.
  • Głos Pracy 1927.
  • Głos Warszawski 1908, 1909.
  • Geschichte des Aufstandes des Polnischen Volkes in den Jahren 1830 und 1831. Nach authentischen Documenten, Reichstagsacten, Memoiren (etc.), Tom 2, Altenburg 1832.
  • Kalendarz pielgrzymstwa polskiego na rok 1840, Paryż 1840.
  • Korrespondent 1835.
  • Krajewski M., Usque ad finem. Powstanie listopadowe i partyzantka 1833 r. na ziemi dobrzyńskiej, Dobrzyńskie Towarzystwo Naukowe w Rypinie 2011.
  • Księga Adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, 1926/1927.
  • Księga Adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, 1930.
  • Kurjer Warszawski 1837, 1844, 1845, 1857, 1858, 1866, 1898.
  • Kuryer Litewski 1824.
  • Lesiak H., Posłowie powiatu kutnowskiego, RSTK 2000.
  • Lesiak H., Szlakiem dworów regionu kutnowskiego, Kutno 2007.
  • Lesiak H., Wieś i dwór w powiecie kutnowskim (zarys dziejów w XIX i I połowie XX wieku), część I, Kutno 2003.
  • Lista członków Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim w roku 1860, Warszawa 1860.
  • Lista imienna osób mających udział w rewolucyi, niekorzystających z udzielonej amnestyi i wyszłych zagranicę. [1830 - 1835].
  • Łódzki Dziennik Wojewódzki. 1948.
  • Machlański P., W głogowieckich dobrach (w:) Ziemia Łódzka. Pismo Samorządowe Województwa Łódzkiego, Nr 11 (134) listopad 2012,.
  • „Młoda Polska” nr 24, Paryż, 20 sierpnia 1839.
  • „Młoda Polska”, nr 25, t. 2, Paryż, 31 sierpnia 1839.
  • Niesiecki K., Herbarz polski powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopisów, dowodów urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, Lipsk.
  • Obraz czynności pierwszego ogólnego zebrania Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim odbytego w Sali Popisowej Okręgu Naukowego Warszawskiego w dniach między 20 a 26 lutego 1858 r.
  • Roczniki Gospodarstwa Krajowego, Tom XLIII – Poszyt I, Warszawa 1861.
  • Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom II, Warszawa 1881.
  • Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom XV, cz. 1, Warszawa 1900.
  • Stankowska H., Tragiczne nekrologi pokolenia Wielkiej Emigracji, Rocznik Towarzystwa Literackiego imienia Adama Mickiewicza 9, 1974.
  • Szebeko Ignacy (w:) Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (red. naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994.
  • Wykaz dóbr ziemskich skonfiskowanych przez rządy zaborcze w latach 1773 -1867.
  • Wykaz zabytków wpisanych do rejestru zabytków nieruchomych woj. łódzkiego (stan na 01.05.2015 r.)
  • www.geneteka.genealodzy.pl
  • www.metryki.genealodzy.pl
  • www.sanktuarium.glogowiec.pl
  • www.sejm-wielki.pl
  • Zdanie sprawy z czynności Komitetu Narodowego Polskiego od grudnia 1831 do maja 1832, Paryż 1832.
  • Ziółek J., Pospolite ruszenie w czasie powstania listopadowego w okolicach Płocka, Notatki Płockie 17/5-69, 1972.
  • Zwierkowski W., O Sejmie w emigracyi, Poitiers 1839.

Opracowała: Aleksandra Szafrańska-Dolewska, zdjęcia: wizytacja terenowa 08-11-2017 r. i 21-01-2018 r.

logo dwory i pałace polski

Copyright © 2020 Dwory i Pałace Polski. Powered by Indico S.C.  & Joomla! CMS 

Postaw mi kawę na buycoffee.to

Znajdż nas na:

Instagram Facebook Facebook youtube

Kontakt

Indico S.C. , Przyjaźni9, 84-215 Gowino
NIP: 5882424318, REGON: 366309509

Kontakt z redakcją:

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.